(I. Vedral):

No More Tears - obiecywała reklama szamponu na początku lat 90-ych. Promienny uśmiech Barbary Piaseckiej-Johnson, właścicielki koncernu, przybywającej do Polski w czerwcu 1989 roku dawał nadzieję, że bolesny proces ustrojowej transformacji również obędzie się bez łez.

Barbara - Polka z ujmującym uśmiechem, typowo polskim lub całkowicie amerykańskim, imigrantka, służąca w domu milionerów, wreszcie jedna z najbogatszych kobiet świata, wdowa po potentacie w branży farmaceutycznej, starszym od niej o ponad czterdzieści lat Sewardzie Johnsonie, kolekcjonerka dzieł sztuki, filantropka, dobrodziejka polskiej Solidarności.

Kiedy w czerwcu 1989 przybywa do Gdańska własnym samolotem w powietrzu unosi się klimat oczekiwania, przeczucie nadchodzącej zmiany, rozbudzona religijna tęsknota: Leżę na łące pośród koniczyny. Koniczyna jest czterolistna. Jestem głodna, jak cała nasza rodzina. I wtedy słyszę głosy, które mówią, że powinnam wyruszyć w świat i kupić wielkie dzieła sztuki, aby próbować pomóc zniewolonej Polsce. (B. Piasecka-Johnson)

W spektaklu używane są silne światła stroboskopowe! Osoby wrażliwe na ten rodzaj oświetlenia prosimy o zachowanie szczególnej ostrożności.

recenzja:
Nigdy więcej łez
Izabela Szymańska | Wielkopolska. Kultura u podstaw | 2019
30 czerwca 2018

TRAILER